Post bez nazwy...

Hej,

dawno mnie tu nie było i jako, że mój blog i samo pisanie od zawsze traktowałam na poważnie wydaję mi się, że należą się Wam słowa wyjaśnienia.

Dalsza część tej notki jest bardzo prywatna, osobista, nie każdego musi interesować (uprzedzam z góry).

Od początku roku pisałam niesystematycznie z uwagi na podjęcie życiowej decyzji - pobieramy się!
Dogrywanie wszystkich szczegółów, formalności, masa załatwiania, a dodatkowo moja fobia spójnego zgrywania najmniejszych szczegółów, dodatków pochłaniały mnie bez końca. Na czym ucierpiał blog.

Na początku maja, gdy wszystko mniej więcej dopięliśmy na przedostatni guzik, doszło do rodzinnej tragedii. Nagle, niespodziewanie odszedł mój Tata, najlepszy przyjaciel, największy fan moich blogowych bazgrołów, człowiek z sercem na dłoni, mój kochany Tatuś...
Życie wywróciło Nam się do góry nogami. Nie chciałabym opisywać jak wielką pustkę i smutek pozostawił po sobie, bo samo napisanie tych kilku słów przychodzi z trudem, wywołując morze łez. Kilkanaście dni później kolejny pogrzeb w Rodzinie odebrał chęci do czegokolwiek. 

Nie chcę wspominać jak długo biłam się z myślami, czy moja otwartość i szczerość wyjdzie mi na dobre. Nie opisałam swojej historii po to, by szukać pocieszenia. Ból, który noszę w sercu jest nie do opisania i nic nie jest w stanie go ukoić. Chciałam przede wszystkim ukazać Wam, jakie scenariusze potrafi napisać życie, jak nieprzewidywalne są niektóre zdarzenia, jak wszystko potrafi się zmienić w ciągu jednej chwili, obrócić o 180 stopni i przewartościować wszystko.

Maciupeńkimi krokami postaram się wrócić do pisania, bo brakuje mi tego bardzo. Pomimo mojej absencji wciąż zaglądacie, przybywacie, komentujecie, za co jestem Wam niezmiernie wdzięczna, bardzo dziękuję.

Do napisania.