Moje włosowe metamorfozy...

Święta idą, koniec roku się zbliża, zebrało mi się na wspominki... 

Przygotowywanie takiej notki, opatrzonej w zdjęcia z dawnych dekad przywodzi na myśl masę wspomnień i chęć powrotu do dziecięcych/młodzieńczych lat...ale cóż począć? Starość nie radość...młodość nie wieczność...

Tak też mi się na stare lata zebrało na chęć zmian... Aby nie był to post wzruszający, ocierający się o prywatę napiszę o zmianach jakie zaszły na mojej głowie.
Zainteresowanych zapraszam do dalszej części...


W moim przypadku blond, to nie tylko kolor włosów, to jest styl bycia...
Zaczęło się niewinnie, przyszłam na świat z jasnymi włoskami - musicie mi uwierzyć na słowo, bo w latach 80' nie można było walnąć kolorowej sweetfoci od tak, ba... nawet nie było telefonów komórkowych, a kontakty międzyludzkie były o wiele silniejsze niż dziś, ludzie przybywali na spotkania o ustalonej porze, bez konieczności potwierdzenia przybycia esemesem :)
Wraz z wiekiem włosy rosły i jaśniały, będąc hipsterską biedronką, w wieku ok. 4 lat był to ciemny blond, zaś jako buntowniczka z Tomem i Jerrym na klacie, stawałam się złotą blondyną...

Niestety, wkraczając w wiek młodzieńczy (gdzie narodziła się miłość do koloru różowego) włosy zaczęły ciemnieć - określiłabym się mianem szatynki i z takim oto lookiem chodziłam dobrych kilka lat, aż nagle... przyszła na myśl niewinna opcja rozjaśnionych pasemek. Jedno, drugie (rozjaśniane w domowych warunkach pod folią aluminiową) i tak jakoś poszło z górki - same zaczęły się rozmnażać. Powstało coś na wzór balejażu, modnego w tamtych czasach - ni to platyna, ni to brąz - podobało mi się. Jednak gdy pojawiła się okazja rozpoczęcia zabiegów fryzjerskich u profesjonalistów zaczęłam kombinować... połączenie bardzo jasnego blondu z czekoladowym spodem włosów wydawało mi się hitem tamtych dni - szkoda, że tylko mnie:) 

Los (oraz moja zwariowana kumpela) sprawili, że stałam się brunetką, tak bardzo profesjonalnie. Kolor oczojebny blond został ściągnięty, zdekoloryzowany, (nawet przez 3 min. byłam rudomarchewkowa :)) aby mogła powstać ciemna czekolada... To było coś innego, poważnego, ale gdy nie poznał mnie mój Rodzony Tata, a potem mój Luby, dodatkowo, kolor szybko się spierał, a ja nie czułam się sobą zaczęłam wrać do blondu - powoli, stopniowo, pasemkami... powrócił a'la balejaż.

Był w porządku, ale wolałam zrobić coś po swojemu (należę do typu Zosi-samosi:) Zaczęłam drogeryjnymi farbami przywracać bardzo jasny blond. Epizodycznie pojawiło się też duże ciemne pasmo czekolady, które później nie chciało się sprać, więc koniecznie było ścięcie... Włosy zaczęły odrastać, a ja zaprzyjaźniłam się ze wszystkimi możliwymi farbami, dostępnymi na Naszym rynku...

 ...i nie skłamię pisząc, że tak jest do dziś. Farby są jaśniejsze, ciemniejsze, o różnych "wykończeniach", lepsze lub gorsze, ale wszystkie w tonacji jaśniutkiego blondu...
Naszła mnie jednak ochota na kolejną odmianę i chciałabym się trochę przyciemnić, ale nie wiem, czy jestem na to gotowa psychicznie... bo i tak moje wszystkie (włosowe) drogi prowadzą do jasnego blondu. A Wy co sądzicie? 

Chętnie dowiem się jakie Wy miałyście kolory na swej głowie, w czym czujecie się najlepiej i czy nie korci Was czasem jakaś drastyczna, koloryzacyjna zmiana?

Sama zapomniałam wspomnieć jeszcze o bawieniu się na koloniach z Olą czarnymi szamponetkami do włosów oraz nie tak dawno różową bibułą... było śmiesznie i nie żałuję, bo gdybym tego nie zrobiła, nie miałabym czego wspominać ;)

A wspomnienia to ważna sprawa w Naszym życiu, o czym dziś mi przypomniała Ruda Mietła, o tutaj <klik>.

Mam też nadzieję, że nikt z Was nie zasnął podczas tych osobistych wywodów, powplatanych w opowieść o moich włosach:) fajnie jest tak czasem powspominać i z miłą chęcią tworzyło mi się tę notkę.

Do następnego :)

p.s.
Konkurs wciąż trwa:) kliknij w obrazek, by wziąć w nim udział.